Dziki koń jorvicki

W pradawnych czasach, zanim jeszcze ludzie pojawili się na Jorviku, ziemie te należały do pierwotnych i dzikich koni, które świetnie się czuły w nieokiełznanej głuszy pobudzane obfitością pandoriańskiej energii. Zwierzęta te są dziś znane jako dzikie konie jorvickie.

Człowiek nigdy nie udomowił ani nie hodował tej rasy. Są to stworzenia dziczy, czujne i gotowe do obrony swego stada przed zagrożeniami.

Choć dzikie konie jorvickie należą do roślinożerców, są osobnikami alfa jorvickiej dziczy. Pandoriańska energia przenikająca ich ciała sprawia, że inne leśne zwierzęta traktują je z szacunkiem. Dawni druidzi zapisali, że nie ma na Jorviku stworzenia ani człowieka dorównującego odwagą dzikim koniom jorvickim.

Wierzchowce te dobierają sobie towarzyszy w sposób inny od większości zwierząt. Są bardzo spostrzegawcze i zwracają szczególną uwagę na aurę danej osoby. Jeśli będziesz mieć na tyle szczęścia, by nawiązać więź z dzikim koniem jorvickim, odkryjesz, że rumaki te czują się najlepiej otoczone przez przyjaciół wszelkich gatunków i rozmiarów.

Niezwykle gruba sierść dzikich koni jorvickich chroni je przed żywiołami. Uszy tych zwierząt są nie tylko przepiękne, ale także pomagają im słyszeć odgłosy dochodzące z dużej odległości, wzmacniając dźwięki lasu.

Choć dzikie konie jorvickie często pojawiają się w naturalnych barwach, takich jak jabłkowito-izabelowata, niebieski deresz czy gniada, potrafią bardzo rzadko mieć lśniąco niebieskie lub ognisto pomarańczowe grzywy. Te nienaturalne kolory wynikają z tego, że konie te żyją na obszarze przenikniętym magiczną energią.

Ruch specjalny: położenie się i powstanie.

Chód specjalny: mezair.